W ciągu ostatnich lat piercing, znanym także jako kolczykowanie ciała, zdobył na sobie ogromną popularność. Coraz więcej osób, szczególnie młodzieży, decyduje się nie tylko na tradycyjne przekłucie uszu, ale również na umieszczanie kolczyków w nosie, języku, brwiach, brodzie, brodawkach sutkowych oraz częściach intymnych. Kiedy jednak procedura ta przeprowadzana jest w mniej niż odpowiednich warunkach, istnieje poważne ryzyko zakażenia wirusami takimi jak WZW typu B i C czy HIV.
Piercing, pomimo swojej rosnącej popularności, wciąż budzi kontrowersje. Czy jest to bezpieczna praktyka? Jakie mogą być potencjalne skutki nieumiejętnego przeprowadzenia zabiegu? Co można zrobić, aby zapobiec komplikacjom po przebiciu skóry? Najczęstszym efektem ubocznym jest podrażnienie otoczenia miejsca przekłucia, które objawia się zaczerwienieniem skóry, świądem oraz bólem i opuchlizną. W większości przypadków, dyskomfort ten zanika po pewnym czasie, kiedy skóra adaptuje się do obecności kolczyka, niestety nie zawsze tak jest.
Sam proces przekłucia skóry narusza integralność tkanek, uszkadzając skórę (naszą pierwszą linię obrony) oraz naczynia krwionośne, co otwiera drogę dla różnego rodzaju patogenów. W rezultacie, istnieje duże prawdopodobieństwo zakażenia, co jest najgroźniejszym ze wszystkich powikłań. Warto również podkreślić, że różne partie ciała charakteryzują się różnym unerwieniem i ukrwieniem, mają różne położenie oraz zdolności do gojenia się. Dlatego potencjalne skutki piercingu mogą bardzo różnić się w zależności od miejsca przekłucia.
Przekłucie skóry brudnym (niesterylnym) sprzętem podczas procesu kolczykowania może prowadzić do zakażeń wirusem HIV lub wirusami zapalenia wątroby typu B lub C. Zakażenie wirusem HIV prowadzi do rozwoju AIDS, choroby atakującej limfocyty T, które są kluczowe dla funkcjonowania systemu odpornościowego. W konsekwencji osoba chora na AIDS staje się podatna na poważne choroby, które nie występują u osób o prawidłowo działającym układzie immunologicznym, jak również na rozwój nowotworów.
Wirusy zapalenia wątroby typu B i C mogą prowadzić do poważnych konsekwencji. Zakażenie wirusem WZW B może doprowadzić m.in. do uszkodzenia miąższu wątroby czy rozwinięcia nowotworu w tym organie. Wirus HCV jest szczególnie niebezpieczny, gdyż na chwilę obecną nie istnieje skuteczna szczepionka przeciwko niemu. Leczenie jest trudne, długotrwałe i kosztowne, a choroba rozwija się latami, często bez wyraźnych objawów, mogąc skończyć się rozwojem marskości lub raka wątroby.